Στο Πόρτο Ράφτη που μένουμε, υπάρχει μια παιδική χαρά σχετικά μεγάλη αν την συγκρίνω με εκείνες που είχαμε στην Νέα Σμύρνη. Πριν από 3 περίπου χρόνια που είχαμε έρθει εδώ μας είχε κάνει πολύ καλή εντύπωση, διότι όλα τα παιχνίδια ήταν καινούργια και έμοιαζε νέο έργο αν και όχι πλήρως ολοκληρωμένο. Δυστυχώς όμως, μήνα με τον μήνα βλέπουμε όλοι οι γονείς, αλλά και τα μικρά παιδιά την εγκατάλειψη του χώρου από εκείνους που θα έπρεπε να τη φροντίζουν. Αν και βρίσκεται σε χώρο που έχει καθοριστεί για αθλητικές δραστηριότητες κάθε είδους (οι καθημερινοί επισκέπτες είναι πάμπολλοι λόγω των πολλών δραστηριοτήτων από τένις, ποδόσφαιρο, μπάσκετ και ιστιοπλοΐα), ωστόσο η εικόνα είναι από απογοητευτική έως άθλια για να μην πω επικίνδυνη. Παντού graffiti, κατεστραμμένα συρματοπλέγματα, εικόνα εγκατάλειψης. Και όμως, ο κόσμος έρχεται συνέχεια και προσπαθεί να διασκεδάσουν τα μικρά του, ίσως διότι απλά δεν έχει που αλλού να πάνε πέρα από τα οργανωμένους ιδιωτικούς παιδότοπους.
Η μικρή μου Έλσα με εξέπληξε και πάλι την ώρα που έκανε κούνια. Μια στιγμή που βρισκόταν σχετικά ψηλά μου λέει, «μπαμπά, κοίτα τη γη μας, βλέπω και την Ελλάδα στον χάρτη!». Στην αρχή δεν κατάλαβα, μέχρι που μου έδειξε με το χεράκι της τα σχήματα που δημιουργούσαν τα αγριόχορτα στο έδαφος. Παλιά και εγκαταλελειμμένη προσπάθεια δημιουργίας πρασίνου, γύρω από τα παιχνίδια της παιδικής χαράς, είχε σχηματίσει «νησίδες και ηπείρους» ανάμεσα στα χώματα. Η Έλσα, φαντάστηκε έναν χάρτη της γης και εντόπισε και την Ελλάδα μέσα σε αυτόν και εγώ φαντάστηκα πόσο πιό όμορφα θα ήταν με λίγη περισσότερη φροντίδα αυτός ο τόπος...
No comments:
Post a Comment